Prolog

10.02.2019, Innsbruck

Otwieram leniwie oczy, obudzona zwiększającym się z każdą minutą ruchem panującym na lotnisku. Budzącym się powoli do życia i rozpoczynającym swoją codzienną, niezwykle intensywną działalność.

Nieprzytomnym wzrokiem, spoglądam na zegarek znajdujący się na moim lewym nadgarstku, wzdychając głośno z dezaprobatą. O tej godzinie powinnyśmy powoli zbierać się na śniadanie w naszym przytulnym hotelu z podobno niesamowitym widokiem na góry w Seefeld, a nie tkwić na zatłoczonym i bezbarwnym lotnisku. Gdzie każda następna minuta, dłużyła się w nieskończoność.




Przekręcam delikatnie głową, to w jedną to w drugą stronę, starając tym samym pozbyć nieprzyjemnego uczucia odrętwienia niemal całego ciała, spowodowanego spaniem kilku godzin w pozycji siedzącej na twardym i niezwykle niewygodnym plastikowym krześle.
Zaczynałam żałować, że posłuchałam swojej przyjaciółki i zamiast wynająć mam jakiś pokój w którymś z pobliskich hoteli. Zgodziłam się na spędzenie nocy w tym niezwykle pechowym dla nas miejscu, dając wiarę zapewnieniom pracowników obsługi lotniska, że nasze bagaże znajdą się jeszcze przed północą.

Jak widać był już poranek, a po naszych walizkach nie było ani śladu. Zapewne znajdowały się teraz gdzieś w Chinach albo jakiejś innej Tajlandii. Mając zamiar pozostać nigdy nie odnalezionymi. Pozbawiają nas tym samym, najpotrzebniejszych rzeczy i mojej ukochanej bordowej szminki kosztującej majątek.

Jeśli ona się nie znajdzie, chyba się po prostu zabiję przez swoją głupotę. Mogłam ją w końcu spakować do bagażu podręcznego. Zamiast ryzykować jej utratą. Tak właśnie kończyło się pakowanie na ostatnią chwilę. Dlatego już nigdy więcej, nie popełnię takiego błędu. Od teraz żadnych spontanicznych wyjazdów. One nigdy nie kończą się dobrze.





- Sophie, obudź się - szturcham delikatnie ramię brunetki. Pogrążonej w wyjątkowo głębokim śnie. Nie miałam pojęcia, jakim cudem jej się to udało. Przecież w tym miejscu panował taki hałas.
- Bez kawy nigdzie nie wstaję. Chcę ją w tym moim ulubionym kubku, proszę. Przy okazji nakarm Otisa i wlej mu mleka - mówi przez sen. Mylnie biorąc mnie za swojego narzeczonego, przez co wybucham głośnym śmiechem.
- Przykro mi, ale muszę cię rozczarować. Halvor jest w Seefeld, Otis u Therese, a kawa może być tylko z tego nieszczęsnego automatu, w którym skończył się cukier. Raczej nie otworzyli jeszcze żadnej kawiarni - otwiera szeroko oczy. Rozglądając się uważnie dookoła zdezorientowana.
- Inge, która jest w ogóle godzina? Spędziłyśmy tu całą noc? - dopytuje, przecierając swoje zaspane oczy.
- Niestety. Mówiłam ci, żeby nie wierzyć w te marne zapewnienia o szybkim rozwiązaniu naszego problemu. Zamiast się męczyć, mogłyśmy spędzić tę noc w wygodnych łóżkach. Nie czuję pleców - na mojej twarzy pojawia się grymas bólu - Halvor wisi mi wizytę u porządnego masażysty, bo to przez niego tu jesteśmy. Zachciało mu się zostać skoczkiem narciarskim. Nie mógł zająć się czymś normalnym? - Sophie zaczyna się śmiać, słuchając moich narzekań. Była w zdecydowanie dużo lepszym humorze ode mnie. Widocznie za możliwość wspierania swojego ukochanego tutaj na miejscu, była gotowa znieść każdą niedogodność.
- Muszę do niego zadzwonić. Inaczej zacznie się martwić, gdy tylko zorientuje, że jeszcze nie dotarłyśmy - wczoraj nie chciała go już niepokoić naszymi niespodziewanymi komplikacjami wynikłymi niemal na samym końcu podróży. W końcu i tak miałyśmy dotrzeć na miejsce późno w nocy.
- Zrób to zanim postawi całą Austrię na nogi - doskonale wiedziałam, że był do tego zdolny. Sophie była w końcu dla niego największym i najcenniejszym skarbem. Co na każdym kroku każdemu udowadniał. Często z prawdziwym podziwem patrzyłam na ich związek. Nie mogąc się nadziwić, jakim cudem potrafią wszystko ze sobą pogodzić i zawsze znaleźć czas tylko dla siebie - Ja w tym czasie pójdę się trochę odświeżyć. Potem zakończymy tą farsę. Nie mam zamiaru spędzić tutaj kolejnego dnia - udaję się w stronę łazienki. Z zamiarem doprowadzenia swojego wyglądu do porządku. Który zdecydowanie pozostawiał sporo do życzenia podczas tego niedzielnego poranka.





- Przypomnij mi, dlaczego ja w ogóle zgodziłam się na to szaleństwo i przyjazd tutaj? - pytam, gdy późnym popołudniem opuszczamy w końcu lotnisko ze swoimi walizkami, które jak się okazało zostały przez przypadek w Oslo i musiały zostać nam dosłane innym lotem. Przez co, musiałyśmy zmarnować kolejne godziny na oczekiwanie.
- Bo jesteś moją przyjaciółką i nigdy nie zostawisz mnie w potrzebie - początkowo to Karoline miała towarzyszyć Sophie. Jednak przez nieszczęśliwy upadek na kilka dni przed wyjazdem i na szczęście nie groźne skręcenie kostki, musiała zostać w Norwegii. Będąc tym faktem bardzo nie pocieszona - poza tym trochę odpoczniemy, a ty odreagujesz rozstanie z Danielem. Doskonale wiem, że nadal je przeżywasz. Choć ten idiota, nigdy nie był ciebie wart - na wspomnienie o moim już niestety byłym chłopaku, wzbiera we mnie poczucie złości i rozczarowania. Kiedy myślałam, że nareszcie znalazłam tego jedynego, z którym ułożę sobie życie. Okazało się, że to kolejna pomyłka. Nasza miłość była dla niego mniej ważna od intratnej propozycji pracy w Szwecji. Gdy więc jasno powiedziałam mu, że nie rzucę wszystkiego dla jego zachcianki. Z dnia na dzień rozstał się ze mną, przenosząc do sąsiedniego kraju. Mając za nic kilka, wspólnie spędzonych ze sobą miesięcy.
- Naprawdę wierzyłam, że Daniel to ten właściwy. Dlatego od teraz koniec z facetami. Do niczego nie są mi oni potrzebni - deklaruję. Mając dość odnoszenia kolejnych porażek. Wolałam być już sama niż spotykać na swojej drodze następnych kłamców czy egoistów. Jakich na tym świecie nie brakowało.
- Jeszcze zmienisz zdanie, zobaczysz. Skoro mi się udało odnaleźć swoje szczęście, to tobie także prędzej czy później się to uda - uśmiecha się do mnie życzliwie. Wiedziałam, że chce dla mnie jak najlepiej i martwi czasami bardziej niż o siebie. Sophie od zawsze taka była i z biegiem lat nic się nie zmieniło.





Opuszczam Innsbruck z uśmiechem mimo świadomości, że za kilka dni znowu do niego wrócimy. W końcu to na znajdującej się tutaj skoczni, miały się odbyć pierwsze konkursy Mistrzostw Świta. Indywidualny i drużynowy, o ile czegoś znowu nie pomyliłam.
Wciąż nie wiedziałam, jak zniosę te kilkugodzinne stanie na mrozie i przyglądanie się czemuś, co kompletnie mnie nie interesowało. W dodatku czemuś na czym się w ogóle nie znałam. Mimo usilnych starań Sophie i Karoline, nadal nie potrafiłam zapamiętać zasad panujących w tej dyscyplinie. Przy Sophie, która w bardzo krótkim czasie, stała się chodzącą encyklopedią w tej dziedzinie, czułam się wyjątkowo głupio.

Pocieszałam się jedynie tym, że wtopię się w tłum i będę udawać, że we wszystkim świetnie się orientuję.
Choć ja i jakiekolwiek zawody sportowe, staliśmy na przeciwstawnych biegunach i do tej pory omijaliśmy się szerokim łukiem. Tysiąc razy bardziej wolałabym przejrzeć jakiś nowy katalog modowy albo obejrzeć cały sezon mojego ulubionego serialu niż oglądać zmagania szalonych ludzi. Nie znających słowa strach.

Jednak nie potrafiłam odmówić Sophie i sprawić jej zawodu. Nie po tym, jak wybaczyła mi wszystkie krzywdy, jakie jej w przeszłości wyrządziłam i na nowo obdarzyła zaufaniem. Odbudowując tym samym naszą przyjaźń.





- Jesteśmy na miejscu. Tutaj naprawdę jest przepięknie - słyszę podekscytowany głos dziewczyny, wyglądającej przez niewielkie okno pociągu. Dołączam do niej, podziwiając wspaniały widok rozpościerających się dookoła gór. Możliwość zobaczenia tego na żywo, było zdecydowanie warte wszystkich doświadczonych przez nas niedogodności.
- Nareszcie dotarłyśmy. Czas więc zacząć urlop. Seefeld strzeż się, bo nadchodzimy! - mówię, opuszczając nasz dotychczasowy środek transportu. Czując, że mimo wszystko to może być naprawdę niezapomniana przygoda.

__________

Tak oto wygląda wstęp do nowej historii. Mam nadzieję, że polubicie się z Inge i kogoś udało mi się zaciekawić. Jak zawsze czekam z niecierpliwością na wszystkie Wasze opinie. :)